Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008

Στην μνήμη του πατέρα μου


Συμπληρώθηκαν 2 χρόνια απο τον θάνατο του πατέρα μου.

Καπνιστής θεριακλής απο μικρός. Έκοβε μόνος του τον καπνό -ως καπνοκαλλιεργητής- διαλέγοντας τον αιθέρα, τα τρίτα και τέταρτα "χέρια" φύλλων καπνού που ήταν ψηλά απο το χώμα και είχαν ενα υπέροχο ξανθό χρώμα και ωραίο άρωμα. Επίσης είχε τα λεγόμενα φυλλάδια για το στριφτό τσιγάρο, που ενα πακεττάκι βρήκα πρόσφατα σε ενα συρτάρι.

Μετά πήγε στον άσσο φίλτρο το σκληρό πακέττο -δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα- και πάει λέγοντας. Τα τελευταία χρόνια αγόραζε τα τσιγάρα σε κούτες για να μην ξεμείνει απο την μια και για να πετύχει καλίτερη τιμή απο το πρατήριο απο την άλλη...

Η μάννα μου φώναζε, τα εγγόνια του κρύβανε τα πακέττα -παππού δεν θα ξανακαπνίσεις- αυτός...σταθερός. Του έλεγα: το πρόβλημα σου είναι να βρείς φωτιά για το πρώτο σου τσιγάρο. Μετά δεν χρειάζεσαι γιατί με το τσιγάρο που τελειώνει ανάβεις το άλλο...

Kάποια μέρα η ακτινογραφία έδειξε το μαντάτο για τον τσιγαρόβηχα και την αιμόπτυση. "Αρπαγμένος" ο πνεύμονος κάτω αριστερά. Εγχείρηση και δρομολόγια προς Θεσσαλονίκη.

Μην ανησυχείς το προλάβαμε ολα θα πάνε καλά του λέγαμε. Ομως εμείς ΞΕΡΑΜΕ. Οτι υπάρχει ημερομηνία λήξεως.

Ενας υπέροχος επιστήμονας ο κος Στεργίου αφού εξέτασε προσεκτικά την αξονική ενα πρωϊ που είχα πάει μου είπε. Πρέπει να ξέρετε οτι η κατάσταση είναι μή αναστρέψιμη. Θα δώσουμε μια παράταση ζωής και θα προσπαθήσουμε να έχει την καλλίτερη περίθαλψη που μπορούμε.

Θυμάμαι τις χημειοθεραπείες στο "Θεαγένειο" όπου ανυπόμονα μετρούσε τις ημέρες που απέμεναν για να πάμε γιατί θα έβλεπε και τα "κορίτσια" (τις νοσοκόμες) οι οποίες ηταν υπέροχες στη δουλειά τους (καλά να είναι όλες τους) και τον έκαναν να αισθάνεται σαν θεός, λες και πηγαίναμε για διακοπές στο πιο εξωτικό μέρος του κόσμου. Και η χαρά του ήταν μεγάλη οταν δίναμε και μια ανθοδέσμη απο τριαντάφυλλα δικά μας αρωματικά απο τον κήπο μας, στις νοσοκόμες για να τα βάλουν στο γραφείο του χώρου υποδοχής...

Επίσης μεγάλη ηταν η χαρά του όταν ερχόταν μια φορά την εβδομάδα τα κορίτσια απο το "βοήθεια στο σπίτι", απο τις λίγες φορές που χαμογελούσε οταν ερχόταν η Εφη ολο ενθουσιασμό φωνάζοντας το όνομά του και ανέβαινε στο κρεβάτι και καθόταν δίπλα του χαιδεύοντας τον και ρωτώντας τον πώς ειναι.
Εφη είσαι φοβερή για την δουλιά που κάνεις. Να είσαι καλά.

Παρεπιπτόντως το "βοήθεια στο σπίτι" ειναι το κάτι αλλο, χαρίζει ενα κοινωνικό πρόσωπο στο κράτος και ουσιαστική βοήθεια σε όσους την χρειάζονται. Θα είναι μεγάλο ατόπημα η διακοπή του προγράμματος, όταν τελειώσει η χρηματοδότησή του απο την Ε.Ε.

Θυμάμαι τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα, την ελπίδα που ποτέ δεν πρέπει να αφήνουμε να σβήνει σε κανενός τα μάτια, τους αφόρητους πόνους, τα "αυτοκόλλητα" παυσίπονα στην πλάτη και τα κομμάτια απο τα πνευμόνια που έβγαιναν με τα φλέματα τον τελευταίο καιρό.

Θυμάμαι που κλείναμε ραντεβού και πηγαίναμε στην Θεσσαλονικη μόνο και μόνο γιατι δεν μπορούσαμε να του πούμε αυτό που μας είπαν οι γιατροί στο τέλος, οτι "ειναι πλέον μεγάλη η ταλαιπωρία του, και δεν υπάρχει πια κάτι που μπορούμε να κάνουμε". Αρα μήν τον ξαναφέρετε.

Επίσης όταν πήρα την τελευταία κάρτα του ραντεβού και άλλαξα την ημερομηνία της ώστε να έχουμε ένα ραντεβού μαϊμού σαν απάντηση στο "πότε θα πάμε στον γιατρό, για δώσε μου την κάρτα να δώ", αλλα η ημερομηνία του ηταν αρκετά βαθιά στον χρόνο, ώστε να υπάρχει μόνο για να υπάρχει.

Ο πατέρας μου είχε παντού μόνο φίλους. Αν και την ημέρα εκείνη είχε καύσωνα εξεπλάγην που σχεδόν ολη η πόλη είχε έρθει για να τον συνοδεύσει στην τελευταία διαδρομή του.


Και το τελευταίο. Ενω έβγαιναν ολοι απο το σπίτι, πριν ξεκινήσουμε, ενας καλός φίλος του απρόκλητα μού είπε: Απ'όλα τα αδέρφια του ο πατέρας σου ηταν ο καλίτερος. (Σημ. δική μου: Και οι θείοι μου καλοί είναι.) Ήταν ΤΙΜΙΟΣ και ΕΛΙΚΡΙΝΗΣ.

Σοκαρίστηκα. Ποτέ δεν είχα καταλάβει το αληθινό νόημα αυτών των λέξεων εως εκείνη την στιγμή ή δεν με είχε απασχολήσει και τόσο. Ενα ρίγος με διαπέρασε απο αυτήν την αλήθεια. Και σήμερα ακόμη σκέφτομαι : μπορούν άραγε πάρα πολλοί να το ισχυριστούν αυτό για τον εαυτό τους? Και ειδικά οι πολιτικοί...

Είμαι περήφανος που ήσουν ο ΠΑΤΕΡΑΣ μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια: