Πως βλέπουν οι άνθρωποι της επιστήμης την κρίση στην Ελλάδα

""Η κρίση στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται από τους αισιόδοξους σαν ένα ποτήρι μισογεμάτο, από τους απαισιόδοξους σαν ένα ποτήρι μισοάδειο και από τους βαυκαλιζόμενους σαν ένα ποτήρι πούχει διπλάσια χωρητικότητα απ΄το υγρό που περιέχει""


Παρατίθενται παρακάτω -καθώς είναι νωπές ακόμα- οι διαπιστώσεις, επισημάνσεις και προτάσεις που ακούστηκαν χθες 01 Μαρ 2011 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών(Megaron Plus) στο πλαίσιο διάλεξης από έξη(6) καθηγητές(5 ομιλητές και 1 συντονιστής).

Θέμα της διάλεξης "Η κρίση στην Ελλάδα όπως τη βλέπουν οι άνθρωποι της επιστήμης"
Βλέπε και εδώ...

Ομιλητές
Ιωάννης Ηλιόπουλος, Καθηγητής, Επίτιμος Διευθυντής Ερευνών στην École Normale Supérieure στο Παρίσι
Αργύρης Ευστρατιάδης, Higgins Emeritus Professor of Genetics and Development, Columbia University, New York και Επιστημονικός Διευθυντής του Ιδρύματος Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών
Ηλίας Μόσιαλος, Καθηγητής της Πολιτικής της Υγείας και Διευθυντής του Κέντρου Οικονομικών της Υγείας στο London School of Economics.
Χρίστος Παπαδημητρίου, Καθηγητής στο Τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας Berkeley
Λουκάς Τσούκαλης, Καθηγητής Ευρωπαϊκής Οργάνωσης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ)
Συντονιστής
Σταύρος Ιωαννίδης, Καθηγητής Οικονομικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Οι βασικοί άξονες των ομιλιών αλλά και της δευτερολογίας που ακολούθησε των ερωτήσεων του κοινού ήταν:
1) Πως και γιατί φθάσαμε ως εδώ (τις πταίει;) και
2) πως θα μπορούσαμε (γιατί κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί) να βγούμε από την κρίση

Άρχισε μετά τη μεταπολίτευση(1974) και συνεχίζεται ακόμα. Όλες οι κυβερνήσεις - με μικρά διαστήματα εξαιρέσεων- λειτούργησαν με πελατειακές σχέσεις και γιαυτό το λόγο η ρίζα του κακού είναι η έλλειψη ηθικής στην πολιτική.

Οι κυβερνήσεις από το δίλημμα "επιλογή"-"μη επιλογή", διάλεξαν την "μη επιλογή" σε όλους τους τομείς. Οταν ολες οι ευρωπαικές χώρες κάνανε επιλογές για τη δημοσιονομική τους ανάπτυξη, επένδυαν στο επιστημονικό τους δυναμικό, διέθεταν υψηλά κονδύλια για έρευνα και τεχνολογία, βοηθούσαν ιδιώτες στην επένδυση κεφαλαίων με ρίσκο, βασίζονταν σε ιδιωτική χρηματοδότηση για την ανάπτυξή τους και όχι σε κρατική, η χώρα μας παρέμενε στάσιμη και ετσι κατρακύλησε στις τελευταίες θέσεις συγκριτικών πινάκων της Eurostat σε όλους τους τομείς.

Οι κυβερνήσεις βαυκαλίζονταν στηριζόμενες σε ψευδή στατιστικά στοχεία και στην επίπλαστη εικόνα να φαινόμαστε 25η χώρα στον κόσμο ως προς το κατά κεφαλήν εισόδημα που οφείλονταν σε άνιση κατανομή του εθνικού προϊόντος.
Ο χώρος της υγείας, παιδείας και πρόνοιας είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα κακοδιαχείρισης.

Η δική μας κρίση δεν είναι του τύπου της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας όπως θέλουνε να την παρουσιάζουνε αλλά του τύπου Αργεντινής, Βενεζουέλας και Ζιμπάμπουε.
Κι αυτό γιατί πέραν της έλλειψης πολιτικής ηθικής, ανικανότητας διαχείρισης και μη επιλογών(αδιαφορίας) δεν υπάρχει σε αυτή τη χώρα σύστημα ικανό ποινικοποίησης και τιμωρίας των εμπλεκομένων σε ανομίες όπως αναφέρεται παραπάνω.
Ακόμα και στο μοναδικό παράδειγμα του πρωην υπουργού που πήρε μίζα 1% από την Siemens ομολόγησε ο ίδιος, δεν εντοπίστηκε από το σύστημα.
Εδώ όμως μιλάμε για συνεχείς ανομίες επί σειρά ετών και κυβερνήσεων και κατασπατάληση, κατάχρηση εξουσίας, αλλαγή χεριών με ξέπλυμα χρήματος που ισοδυναμεί σε αντίκτυπο στην οικονομία της χώρας σαν τον εμφύλιο, την κατοχή και τη μικρασιατική καταστροφή.

Λόγω ακριβώς του ηθικού προβλήματος στην πολιτική της χώρας μας ΔΕΝ είναι δυνατόν οι ίδιοι αυτοί πολιτικοί να δώσουν λύση μέσα από το μνημόνιο της τρόικας.Το μνημόνιο είναι μια παράταση 1-2 χρόνων αλλά η κρίση θα βαθύνει ακόμα περισσότερο αν δεν υπάρξει ανάπτυξη με θετικό πρόσιμο για να αντισταθμίσει την αιμοραγία σε χρέη/τόκους.

Χρειάζεται εθνική ομοψυχία κι αυτό πηγάζει από την ισονομία. Αν δεν υπάρχει ισονομία ο πολίτης θα αντιδράσει και τα μέτρα θα αποτύχουν στην πράξη άσχετα αν εφαρμοσθούν με νόμο.
Σαν παράδειγμα, η Φιλλανδία μπήκε σε κρίση στις αρχές του 90 μετά την κατάρρευση της Σοβ.Ενωσης επειδή βασίζονταν οικονομικά στην αγορά της γείτονος χώρας, βγήκε από αυτήν επειδή είχε υποδομές στην παιδεία από το 1960, βασίστηκε στην ιδιωτική πρωτοβουλία (βλέπε Nokia), υπήρχε ομοψυχία πολιτών-κράτους για έξοδο από την κρίση χωρίς πισωγύρισμα και σήμερα είναι στην πρώτη τριάδα των ανεπτυγμένων ευρωπαικών χωρών.

Πέραν των αλλαγών στην παιδεία, χρηματοδότησης έρευνας και τεχνολογίας που απαιτούνται και των οποίων τα αποτελέσματα θα αργήσουν να φανούν, πρέπει να γίνει πλήρης απεξάρτηση της κρατικής μηχανής από τους ιδιώτες με τερματισμό των πελατειακών σχέσεων πολιτικών και δημοσίου με τους πολίτες.

Μια λύση θα αποτελούσε η αυτοδιάλυση των δυο(2) κομμάτων εξουσίας σε μια διετία και ο σχηματισμός - με δημοκρατικές διαδικασίες - κυβέρνησης συνασπισμού αποτελούμενης από τεχνοκράτες.

Ιδέες για το πως θα διοικούσαν την χώρα υπάρχουν !
Οι Χριστόφορος Πισσαρίδης(Νομπελίστας οικονομολόγος (2010),καθηγητής London School Economics)- Κώστας Aζαριαδης(Οικονομολόγος Πανεπιστήμιο Washington)και Γιάννης Iωαννίδης(Οικονομολόγος Πανεπιστημιο Tufts) διατυπώνουν 17 προτάσεις σε άρθρο της Καθημερινής εδώ...

Οι νέοι κάτω των 30 νιώθουν προδωμένοι από τη γενιά των σημερινών 50άρηδων και 60άρηδων γιατί οι τελευταίοι έχουν υποθηκεύσει το μέλλον τους. Οι νέοι δεν πρέπει να επαναπαύονται αλλά να δημιουργούν με το μυαλό και τα χέρια τους για να πολεμήσουν την κρίση.

Αν δεν ληφθούν μέτρα με εμφανή αποτελέσματα εντός διετίας οδηγούμαστε σε μια ειρηνική επανάσταση όπου οι νέοι κάτω των 30 χρονώ - η προδωμένη γενιά - έχει ευθύνη νάναι παρούσα.