Αυτο το καλοκαίρι απο οτι έπεσε στην αντίληψή μου περισσότερο απο κάθε άλλη φορά είχαμε ενα πυρετό "εξοπλισμού" των ομάδων με νέους καλούς και ακριβούς κατά τα λεγόμενα παίκτες, μετακινήσεις παικτών προπονητών και τα συναφή.
Είναι όμως γνωστό σε όλους οτι τα αποτελέσματα των ομάδων σε ευρωπαϊκό επίπεδο ειναι πάρα πολύ φτωχά. Οι αποκλεισμοί έρχονται σχεδόν απο τους πρώτους αγώνες και γενικά δεν μας εχουν και πολύ σε υπόληψη οι υπόλοιπες Ευρωπαϊκές ομάδες.
Αυτό συνήθως οφείλεται στην έλλειψη επαγγελματισμού και προγραμματισμού στην χώρα μας όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά και σε περισσότερους τομείς. Ολοι βλέπουμε την κορυφή και στοχεύουμε κατ'ευθείαν εκεί με αποτέλεσμα οποιαδήποτε απόκλειση απο αυτην την πορεία να μας απογοητεύει. 'Ομως πρέπει να μπορούμε να μοιράσουμε την ανοδική διαδρομή μας πρός την κορυφή σε μικρά κομμάτια και κάθε φορά που φτάνουμε σε ένα ξέφωτο να σταματάμε να κοιτάμε πίσω και κάτω ευχαριστημένοι απο την πρόοδό μας και να βάζουμε τον στόχο για το επόμενο ξέφωτο. Δεν χρειάζεται να κοιτάμε την κορυφή απ'ευθείας. Αυτή θα έρθει μόνη της σ'εμάς!
Ετσι λοιπόν όταν οι "γίγαντες" παίζουν με μικρές επαρχιακές ομάδες περιορισμένων δυνατοτήτων (ένωση κολοπετινίτσας) τις κερδίζουν και δημιουργείται η ψυχολογία του αχτύπητου στην ομάδα και τους φιλάθλους, που όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει. Οταν όμως πάμε σε αγώνες Ευρωπαϊκής εμβέλειας εκεί τα πράγματα αλλάζουν και φαίνεται το πραγματικό μέγεθος των δυνατοτήτων των ομάδων μας απο τα αποτελέσματα που φέρνουν και απο τα κατεβασμένα αυτιά των φιλάθλων και των παικτών.
Επομένως δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες για το μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε. Το Ουέμπλεϊ δεν έρχεται κάθε μέρα, αν και το εύχομαι.
Κάτι άλλο πολύ βασικό ειναι η παιδεία. Παρακολούθησα απο την TV μερικούς αγώνες με Σκανδιναυϊκές ομάδες στην έδρα τους (Εθνική μας ομάδα). Κάτι μου φαινόταν παράξενο και δεν μπορούσα να το εντοπίσω. Τελικά τι ήταν? Οταν οι παίχτες τους έκαναν μιά καλή φάση οι φίλαθλοι κόσμιοι και καθιστοί...χειροκροτούσαν. Μα λέω που βρίσκομαι σε καμμιά όπερα? σε καμμιά ομιλία? Τεράστια απόσταση απο τις δικες μας εκδηλώσεις. Θα μου πείτε το ζεις ετσι το ποδόσφαιρο? με χειροκρότημα? Οχι βέβαια αλλά η αλήθεια πρέπει να βρίσκεται κάπου στη μέση. Για να μην κάνω αναφορά στους πετροπολέμους τους ξυλοδαρμούς και τις καταστροφές ακόμα και πρόσφατα. Υπάρχει η τεχνολογία για την εξάλειψη του φαινομένου. Μπορούν να δουν ακόμα και αν είσαι ξυρισμένος άρα και ποιός είσαι. Ενδεχομένως (λέμε τωρα) να λειτουργούν έτσι χαλαρά για να επιτρέπουν τον κόσμο να εκτονώνεται για να βγάλει την υπόλοιπη εβδομάδα ήρεμος. Είναι και αυτό μια θεωρία έστω και αβάσιμη.
Τώρα το τελευταίο. Τον καιρό της χούντας ήμουν στην Θεσσαλονίκη. ΠΑΟΚ και ξερό ψωμί. Υπήρχε τότε ενας φανατισμός φοβερός. Για δυό τρία χρόνια και παραπάνω απο το 72 ώς το 76 περίπου. Δυο βδομάδες πρίν ξεκινούσαν οι παθιασμένες κουβέντες για τα ντέρμπυ. Ζούσαμε απο αγώνα σε αγώνα. Δεν υπήρχε άλλο θέμα συζήτησης. Μου έμεινε χαραγμένο στην μνήμη.
Γιατί γινόταν αυτό τότε?
Πιστεύω οτι ο κόσμος στρέφεται πρός τα αθλήματα (ως θεατής βέβαια) και τα καφενεία όταν δεν έχει ελπίδα για το αύριο. Γιατί αυτά τα δυο τον βοηθούν για να ξεχνιέται.
Απο το σημερινό καλοκαίρι και μετά εχω αυτήν την ιδια αίσθηση που είχα τότε.
Θα έχουμε πολύ ποδοσφαιρικό πάθος, πολύ φτώχεια, πολύ απάθεια για τα τεκταινόμενα και πολύ απελπισία. Πρέπει ομως να φοβόμαστε την οργή των απελπισμένων γιατι το ξέσπασμά τους θα ειναι ανεξέλεγκτο και η πιό ήπια μορφή του θα ειναι η απρόβλεπτη συμπεριφορά τους στις εκλογές.
Είδομεν
Είναι όμως γνωστό σε όλους οτι τα αποτελέσματα των ομάδων σε ευρωπαϊκό επίπεδο ειναι πάρα πολύ φτωχά. Οι αποκλεισμοί έρχονται σχεδόν απο τους πρώτους αγώνες και γενικά δεν μας εχουν και πολύ σε υπόληψη οι υπόλοιπες Ευρωπαϊκές ομάδες.
Αυτό συνήθως οφείλεται στην έλλειψη επαγγελματισμού και προγραμματισμού στην χώρα μας όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά και σε περισσότερους τομείς. Ολοι βλέπουμε την κορυφή και στοχεύουμε κατ'ευθείαν εκεί με αποτέλεσμα οποιαδήποτε απόκλειση απο αυτην την πορεία να μας απογοητεύει. 'Ομως πρέπει να μπορούμε να μοιράσουμε την ανοδική διαδρομή μας πρός την κορυφή σε μικρά κομμάτια και κάθε φορά που φτάνουμε σε ένα ξέφωτο να σταματάμε να κοιτάμε πίσω και κάτω ευχαριστημένοι απο την πρόοδό μας και να βάζουμε τον στόχο για το επόμενο ξέφωτο. Δεν χρειάζεται να κοιτάμε την κορυφή απ'ευθείας. Αυτή θα έρθει μόνη της σ'εμάς!
Ετσι λοιπόν όταν οι "γίγαντες" παίζουν με μικρές επαρχιακές ομάδες περιορισμένων δυνατοτήτων (ένωση κολοπετινίτσας) τις κερδίζουν και δημιουργείται η ψυχολογία του αχτύπητου στην ομάδα και τους φιλάθλους, που όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει. Οταν όμως πάμε σε αγώνες Ευρωπαϊκής εμβέλειας εκεί τα πράγματα αλλάζουν και φαίνεται το πραγματικό μέγεθος των δυνατοτήτων των ομάδων μας απο τα αποτελέσματα που φέρνουν και απο τα κατεβασμένα αυτιά των φιλάθλων και των παικτών.
Επομένως δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες για το μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε. Το Ουέμπλεϊ δεν έρχεται κάθε μέρα, αν και το εύχομαι.
Κάτι άλλο πολύ βασικό ειναι η παιδεία. Παρακολούθησα απο την TV μερικούς αγώνες με Σκανδιναυϊκές ομάδες στην έδρα τους (Εθνική μας ομάδα). Κάτι μου φαινόταν παράξενο και δεν μπορούσα να το εντοπίσω. Τελικά τι ήταν? Οταν οι παίχτες τους έκαναν μιά καλή φάση οι φίλαθλοι κόσμιοι και καθιστοί...χειροκροτούσαν. Μα λέω που βρίσκομαι σε καμμιά όπερα? σε καμμιά ομιλία? Τεράστια απόσταση απο τις δικες μας εκδηλώσεις. Θα μου πείτε το ζεις ετσι το ποδόσφαιρο? με χειροκρότημα? Οχι βέβαια αλλά η αλήθεια πρέπει να βρίσκεται κάπου στη μέση. Για να μην κάνω αναφορά στους πετροπολέμους τους ξυλοδαρμούς και τις καταστροφές ακόμα και πρόσφατα. Υπάρχει η τεχνολογία για την εξάλειψη του φαινομένου. Μπορούν να δουν ακόμα και αν είσαι ξυρισμένος άρα και ποιός είσαι. Ενδεχομένως (λέμε τωρα) να λειτουργούν έτσι χαλαρά για να επιτρέπουν τον κόσμο να εκτονώνεται για να βγάλει την υπόλοιπη εβδομάδα ήρεμος. Είναι και αυτό μια θεωρία έστω και αβάσιμη.
Τώρα το τελευταίο. Τον καιρό της χούντας ήμουν στην Θεσσαλονίκη. ΠΑΟΚ και ξερό ψωμί. Υπήρχε τότε ενας φανατισμός φοβερός. Για δυό τρία χρόνια και παραπάνω απο το 72 ώς το 76 περίπου. Δυο βδομάδες πρίν ξεκινούσαν οι παθιασμένες κουβέντες για τα ντέρμπυ. Ζούσαμε απο αγώνα σε αγώνα. Δεν υπήρχε άλλο θέμα συζήτησης. Μου έμεινε χαραγμένο στην μνήμη.
Γιατί γινόταν αυτό τότε?
Πιστεύω οτι ο κόσμος στρέφεται πρός τα αθλήματα (ως θεατής βέβαια) και τα καφενεία όταν δεν έχει ελπίδα για το αύριο. Γιατί αυτά τα δυο τον βοηθούν για να ξεχνιέται.
Απο το σημερινό καλοκαίρι και μετά εχω αυτήν την ιδια αίσθηση που είχα τότε.
Θα έχουμε πολύ ποδοσφαιρικό πάθος, πολύ φτώχεια, πολύ απάθεια για τα τεκταινόμενα και πολύ απελπισία. Πρέπει ομως να φοβόμαστε την οργή των απελπισμένων γιατι το ξέσπασμά τους θα ειναι ανεξέλεγκτο και η πιό ήπια μορφή του θα ειναι η απρόβλεπτη συμπεριφορά τους στις εκλογές.
Είδομεν
